اعتراف

سلام

در فکر و کمی خسته ام

گاهی حس می کنم نکنه بيراهه رفته باشم همه اش رو؟
چرا اين قدر برام مهمه که چه تاثيری روی محيط مون می گذارم؟

چرا بيشتر برام مهم نيست که اين جايی که هستم،برای من خوب و دوست داشتنی هست یا نه؟

این ها آیا هر دو یک معنی داره؟

من می ترسم گاهی...مث سگ می ترسم(با کسر ه بخونین)..از این که چند سال بگذره و چیزی دستم نداشته باشم

گنجینه من مگه چیه؟بیشتر از دوستام و شاگردام؟

از این نگاه هم حتی می ترسم و بدم می یاد.این روزا خیلی خسته ام.بچه ها شیره جان ام رو کشیده اند و هنوز هم گویا بازی تموم نشده.
قصه دوما رو ادامه خواهم داد،وقتی که کمی آروم بگیره ماجراها.فقط این که حالا به گمانم خیلی همدیگه رو دوست داریم.همین