غم کودکانه

من طوری گریه کردم که انگار امکان ندارد هیچ وقت دیگر بخندم؛ولی توانستم طوری بخندم که انگار هیچ گاه گریه نکرده بودم .

اریش کستنر/وقتی که من بچه بودم

غم بچه ها یه جور دیگه است...بعضی هاشون غم های سنگینی دارن.پدر و مادرها ی ناسازگار،خواهر و برادر های ناسازگار،فشار های اجتماعی،عشق های بی توضیح و بی فرجام،افسردگی...و کنار گذاشته شدن

..

وقتی توی بغلم گریه می کنن و مقنعه ام خیس خیس می شه با خودم فکر می کنم هیچ وقت خنده بی غل و غش این بچه رو خواهم دید؟
اوایل از این که حرفی ندارم که مرهمی براشون باشه خیلی داغون می شدم.اما حالا، انگار که پیرتر شده باشم،فکر می کنم شاید اون ها به آغوش باز بیشتر احتیاج دارن تا حرف

..
گاهی حس می کنم دارم بچه می شم.کاش نشم.اون قدر که دیگه از زاویه دید یک آدم ۲۹ ساله نتونم به جریان نگاه کنم...بالاخره باید چه کرد؟بچه موند یا بزرگ شد؟
یه چیزی رو این روزها در خودم کشف کرده ام.اون هم این که یک سالی یه که بیشتر ترجیح می دم کتابهای اریش کستنرها رو بخونم تا کوندراها.