انرژی هسته ای

نمی دونم روح نوشته های این وبلاگ بیشتر تلخی تداعی می کنه یا نشاط ؟ تا این جا سعی خاصی نکرده ام که حس خاصی رو القا کنم.چیزی که هست این اه که من متلاطم ام.گاهی در این محیط مست شادی می شم،حتی از شادی گریه می کنم،به ویژه وقتی یک بچه ای از درک تازه ای به هیجان می یاد و تو می دونی که برای همیشه در خاطرش خواهد ماند.و گاهی که ایمان ام به کار،و به زندگی کم می شه،اثرش حتی در فضای نوشته هام هم آشکار می شه

.خستگی هم البته نکته ای یه

.بعضی روزها انگار فقط دور خودت می چرخی و حس نمی کنی که چیزی پیش می ره.اما ناگهان توی یک روز،نتیجه ماکروسکوپی چند روز کارت رو یکجا می بینی و اگه ساده لوح باشی(مث من) فوری نتیجه می گیری که این ها همه رو همین امروز انجام داده ای.و اون روز برای خودت یه جشن ساده لوحانه می گیری و توی وبلاگت هم درج می کنی

خلاصه...امروز روز بدی نبود.هر چند که همچنان انرژی هسته ای حق مسلم ماست و نه هیچ کس دیگه، اما بچه ها ناز و بی نظیرن و از اون روز هاست که حاضرم وکیل مدافع همه شون بشم،فی الدنیا و آخرت