غصه

بچه ها انحصار طلب اند.می خواهند که متعلق به چیزی باشند و چیزی یا کسی متعلق به اونا باشه

این رو می دونستم و حتی حس کرده بودم،اما سعی کرده بودم به انواع حیله ها از فهمش شونه خالی کنم.می خواستم به دلشون بنشونم که متعلق به بسیاری چیزها می شه بود و در عین حال می شه بسیاری ها رو دوست داشت...درس گنده ای رو شروع کرده بودم،در حالی که نتونسته بودم بفهمم هنوز برای درک چنین واقعیت سنگین ای چقدر کوچیک ان.

سردی رو در شاگردان پارسال ام حس کرده بودم.پارسال فقط دو کلاس داشتم ،یک کلاس اول و یک کلاس دوم.امسال با بیشتر اول های پارسال کلاس دارم اما با دوم ها ،نه.نمی خواستم الکی ابراز صمیمیت کنم،اما دلم براشون تنگ می شد

چند نفرشون در کلاس موسیقی ام شرکت کردند که همین هم عجیب بود.چون در واقع بایکوت شده بودم.
امروز یکی شون سرریز کرد و عقده دل گشود.گفت که بهت بی اعتمادیم.پشتمون رو خالی کرده ای.با همه ابراز دوستی می کنی.و چطور انتظار داری که ما بتونیم مثل گذشته ازت کمک بگیریم؟؟همه این ها رو با خشونت یک دختر 14 ساله گفت...بحث طولانی ای شد،اما من نگران ام.چطور می تونم آسیب کمتری بهشون برسونم؟