عرض حال

جمع خاصیت های ناباورانه عجیبی داره.یه روز می ری مدرسه،همه خوبن!دو ساعت بعد می بینی هر کی به نوعی آویزونه..کمتر بچه ای رو می شناسم که مستقل از حال و روز دیگران خر خودشو برونه و بره...حال ها به نحو مبهوت کننده ای به هم گره خورده ان

خوب...روزهاپشت سر هم می گذرن و من حس می کنم جمع به سمت بدی پیش می ره.هر از گاهی یکی دو نفر سر بلند می کنن تا به شرایط سر و سامونی بدن و خیلی زود مث گل پلاسیده می افتن یه گوشه ای و کسی باید خودشونو جمع کنه

چقدر سخته کنار بچه ها بودن،و بهشون امید هر روزه دادن...به چهره های نابشون،به وجود شکننده و نازنین شون.چقدر سخته به یکی بفهمونی که رضایت نسبی تو از زندگی ات خیلی مهمه...و چقدر سخته که 300 نفر رو خیلی دوست داشته باشی