هی

گوشه ای از جادوی جهان توی گلوم گیر کرده.نه بیرون می یاد و نه فرو می ره...نمی دونم تاب می یارم اش؟یا به زور قورت اش می دم؟

کاش به آواز در می اومد.می پرید و اوج می گرفت

می ترسم ...که ساده از دست اش بدهم

بودن اش معجزه است،اما هدایت این معجزه هنر ناب ی یه که گویا در توانم نیست