درفک

بر لبه پرتگاه ایستاده ام.باد ملایم ای لای موهام می پیچه.منظره روبرو خیره کننده است.دره و کوه ،با رنگ بندی عجیب وغریب

هزار جور سبز،دشت های سبز ،کوههای سبز

و ابرها،مثل بستنی توی قیف

سومین باره که اینجام.بهشت گل و مه این بار خالی از مه بود،اما هنوز باور نکردنی!باور این همه زیبایی همه یک جا

رو به روی این ابهت نشسته ام.دلم تنگ اه.برای همه شما که توی بهترین لحظه های عمرمون با هم زیبایی ها رو دیدیم و به وجد اومدیم...یک دنیا ذوق کردیم و هنوز یه گوشه ای،توی عزیز ترین بقچه دلمون نگهداری اش می کنیم و گاهی که بهش سر می زنیم،از شادی سرمست می شیم

بر لبه پرتگاه ایستاده ام.تصویر دوست کوچولوها رهام نمی کنه...منظره...تصویر...تصاویر ناب باید بهشون نشون بدم.این چیزی یه که کم دارن،تصویر ناب

دارن کم باور می شن.بیشترشون حیاط ندارن که ببینن چطور یه درخت ذره ذره باهاشون بزرگ می شه،یه گل وقتی بهش آب می دی چطور تازه می شه...اولین نرگس زمستون که توی باغچه در می یاد رو ندیده ان.گناه بچه ها نیست که تمرین طبیعت نکرده ان،مشق هاشو ننوشته ان

می دونم...خوب می دونم که خیلی چیز ها دارن که داشتنش در این سن برای ما باور نکردنی یه...حتی یک نوع درک شگفت انگیز از وقایع

این تفاوت ها رو باید به هم یاد بدیم.این و حس می کنم اما هنوز بهترین راه ها رو پیدا نکرده ام