راز

نوشتن در این جا برام سخت اه.براتون می گم چرا

اول که شروع کردم،قصدم واقعه نگاری از لحظه های مدرسه بود

اما ...یک حقیقتی هست.من نمی دونم چی رو اجازه دارم بنویسم و چی رو نه.هر روز یک دنیا حکایت می بینم و می شنوم که نمی دونم آیا راز اند؟

راز های بزرگ بچه های کوچک ام؟

یا صرفاحکایت هایی که حتی دوست دارند منتشر بشوند؟

می دونم...مرز باریکی بین این دو هست

می خواستم براتون از سطوح اقتصادی بچه ها و نحوه پول خرج کردن شون بگم،که برای من بسیار عجیب اه،اما متوجه شدم که تقریبا تمام اطلاعات ام از گفت و گوی خصوصی با بچه ها کسب شده...خلاصه...حتی نمی دونم که این جا رو می خونن یا نه؟

کاش نخونن

این هاست،که دست و پام رو می بنده...وگرنه،شوق نوشتن و حرف ها برای گفتن همچنان خیلی زیاده