شاگردک

ناراضی ها معمولا بیشتر توی چشم ان.این منصفانه نیست ولی یه کمی واقعی یه
معمولا یادم نمی مونه که چند نفر ممنون بودن،اما وقتی یکی اعلام می کنه رنجیده،غم عالم به دلم می شینه
این خوب نیست
در واقع بد اه
امروز به بچه هایی فکر می کردم که تعدادشون از انگشت های دو دستم کمتره،و یه جورایی شاگرد های من ان و رد روحیه ام رو کم کم توی وجودشون حس می کنم.الان دوم و سوم راهنمایین
تابستون گذشته با هم به چند کوه رفتیم.امسال در کلاس چوب ام شرکت کردن،شنونده اکثر تمرین های موسیقی مون بودن،بهشون یاد دادم که چطور با ساز دهنی شون دوست بشن و صداشو در بیارن،با هم آهنگ ساختیم...قفسه و گلدون ساختیم،ماکت،مداد،قاب...با هم کتاب خوندیم،آواز خوندیم و والیبال بازی کردیم... یه عالمه خندیدیم،و بالاخره،هفته پیش به خاطر تموم شدن مدرسه سوم ها و خداحافظی شون با راهنمایی،همه با هم کلی اشک ریختیم
شاید من برای این ها به این جا اومده بودم...آدم ها آیا همدیگه رو پیدا می کنن؟