بهت

به تجربه دریافته ام که از کلاس های دبیرستانم کمتر می نویسم،یا کمتر از اون چه که بهش مشغول ام

نمی دونم...شاید درسی که امسال راهنمایی ارایه می دم خیلی خاص باشه و پر از حرف برای گفتن،اما حتم دارم که درسی که در دبیرستان می دم،خیلی عجیب تره...برای خودم که شگفت انگیزتره. همراه با یه شگفتی مدام از رشد و تغییر بچه ها

تغییراتشون روز به روز اه،ماکروسکوپی.بزرگ و دوست ان.دوستان کوچک بزرگ.در کلاس ها آروم ام،از حمایت کامل شون برخوردارم و این رو هر روز حس می کنم،بخصوص که هر چند کوتاه،اما روزگاری حمایت نشدن رو تجربه کرده ام و این دو حال خیلی با هم فرق داره

امروز اتفاق عجیبی افتاد،خیلی عجیب..شاید فقط تقارن زمانی بود ولی برای من خیلی پر قدر بود

سر کلاس اول داشتم ویدئو پروژکشن نصب می کردم،یه چوب خیلی بزرگ و سنگین که از بالا پرده رو گرفته بود،افتاد روی سرم...صدای وحشتناکی داشت،و درد

بچه ها همه فریاد زدن :وااای!و قبل از اون که هیچ کدومشون بتونن به خودشون مسلط بشن و کمک کنن،چهار تا از بچه های سوم دبیرستان،که بسیار دوستشون دارم،پریدن توی کلاس و در حالی که به من کمک می کردن بلند بشم،سر بچه های اول فریاد می زدن که چرا گذاشتین این طوری بشه...بهت زده بودم!نمی دونین چقدر

نمی دونم درست بود که این حکایت رو نوشتم یا نه،امیدوارم حس ام رو رسونده باشم،دیگه نوشتم