خانواده ی ما

دو هفته ی گذشته پر از اضطراب و ماجرا گذشت . در محیط تازه ام همه چیز بحرانی است ، همه چیز

سحر عزیز هر روز با فشار تمام برنامه ریزی می کنه و ما به هم اش می زنیم

بهانه این اه که امروز شرایط خیلی بحرانی بود

:)

دو هفته است که ننوشته ام

فشار های مالی ، تربیتی ، درمانی ...فشار آشکار نبودن سبک و جایگاه

همه روزی هزار بار از خودمون می پرسیم :جای من کجاست در این بازی؟

چند روزی می شه اما که خیلی امیدوارم . حس می کنم به تقدیر تسلیم شده ام و خودمو مرکز این بازی نمی بینم

سعی ام رو خواهم کرد . شاید مدت ها بود که این قدر با تمام توانم برای کاری نجنگیده بودم ، اما دیگه قصد ندارم خودمو روی نبض سرنوشت یک موسسه ی هفت ساله در حال بالا و پایین پریدن ببینم

این جا هر چه هست یک پایگاه امن برای بچه هاست .خاله ها و عموها ی خیالی این بچه ها دلسوزانه می دون و دم بر نمی زنن

بچه ها کنارشون احساس امنیت می کنن و مگه امنیت چیز ارزونی یه؟

کجای این دنیا می شه راحت پیداش کرد؟

هفته ی پیش در راه بم کرمان به سحر و علی گفتم : شاید شانس حمید رضا باشه که به جای پدر و مادرش داره کنار ما (هنوز ما گفتن برام سخته ،هنوز به تمامی اون جایی نشده ام) بزرگ می شه ، کسی چه می دونه؟

هفت سال کنار سارا و علی بودن امتیاز کمی نیست ، حالا دیگه بعد از 5 هفته رفت و آمد حاضرم بر اسمشون قسم بخورم

دلم مدام براشون تنگ می شه و برای سحر و صفورا و بهادر و مرضیه و محد

ما به راستی داریم خانواده می شیم