سفرنامه دوم

امروز توی مدرسه همه یه جورایی به شکاف نسل ها فکر می کردن.به این که سفر چقدر آدم ها رو به هم نزدیک می کنه.به ویژه بچه ها و معلم ها رو

خیلی سرحال و شگفت زده بودن از سفر!حس می کردن نگاهشون به محیط پیرامون شون و به هم عوض شده.روزنه های امید توی چشم های بیشتر بچه ها به چشم می خورد

حساس،شکننده و بسیار مو شکاف اند.می خوان که درست درک بشن،درست

از اشتباه درک شدن خیلی هراس دارن

امان ازشون

چه خاکی بر سرم بریزم؟