بی قرار

در فکر سرگردونی های 15 سالگی ام این روزها

می رن و می یان،آشفته،اون هایی که موفق نمی شن یا نمی خوان که به در بی خیالی بزنن

از معلم دینی شون ،که دختر جوان با سواد و با حالی یه می پرسم:بچه ها چطورن؟به چی فکر می کنن؟سرگردونن یا بندگی می کنن؟

بهشون امیدواره،نه این که لزوما متدین بشن،فقط می گه خوب فکر می کنن

شکر ...از بی فکری آدم 15 ساله می ترسم...ازشادی آدم بی فکر.ازین که به بهانه های کوچیک و دم به دم آویزون بشیم

بیشتر به یاد یاسی 15 ساله می افتم،که مث اسفند روی آتیش بود،بی قرار بی قرار...و پر از امید